آنچه که امروزه تحت نام روغن موتور جهت روانکاری و یا کاربردهای مخصوص همچون دستگاههای هیدرولیک ،
سیستم های حرارتی ، عایق الکتریکی و یا یرش فلزات بکار می رود باید دارای خصائص عدیده ای باشد که بعداً
مورد بحث قرار می گیرد و جزء خواص عمومی آنها می باشند ولیکن تعدادی از مشخصه ها کاملاً اختصاصی است و
بستگی به عمکرد آن دارد مثلاً روغنهای که در تراشکاری بکار می رود باید با آب بخوبی مخلوط شده و از اکسید شدن
قطعات بسیار داغ فلزی در مجاورت هوا و آب جلوگیری به عمل آورده و ضمناً عمر تیغه برش را بهبود بخشد و
تعدادی مشخصه دیگر ، به منظور ساخت روغنی که بتواند کلیه مشخصات لازم را بر حسب عملکرد داشته باشد
دو ماده اصلی به نام روغن پایه و مواد افزودنی را با یکدیگر مخلوط می نمائیم .
در مرحله ساخت روغن موتور آنچه مهم است تعیین هیدروکربورهای موجود در روغن پایه آن می باشد .
اصولاً اکثر ترکباتی که در مواد نفتی وجود دارد ترکیباتی از هیدروژن و کربن هستند ، علاوه بر این ترکیبات
که به نام هیدودکربورها نامیده می شوند ترکیبات دیگری نیز که شامل مقادیر جزئی گوگرد آزاد ، نیترژن هستند وجود دارد .
اکسیژن اکثراً در شکل اسیدها ینفتنیک و ازت در شکل روغنهای پایه نفتنیکی وجود دارد .
گوگرد می تواند هم به صورت گوگرد آزاد ، محلول و یا هیدروژن سولفوره و یا ترکیبات فلزی نیز در حد چند قسمت در میلیون قسمت
به صورت ترکیبات آلی وجود دارند . هیدروکربورهای اصلی که از نفت خام حاصل می شوند در سه گروه اصلی طبقه بند ی شده
و مشخصات هر روغن پایه بر حسب اینکه چه درصدی از آنها در روغن وجود داشته باشد تغییر می نماید .